10 jaar geleden leerden we elkaar kennen in Cafe Ha-Zus. Weken gingen voorbij waarin we elkaar steeds tegen kwamen, maar de vonk sloeg nog niet over. Op zaterdag 16 september waren we ook weer beiden in Ha-Zus. We gingen toevallig op hetzelfde tijdstip naar huis en moesten dezelfde kant uit. Toen raakten we voor het eerst aan de praat. Bij Mc Donalds zijn we er maar even bij gaan zitten. Dat ” even ” duurde best lang. Ik was op stap met Peet en Peet stond ongeduldig te wachten. Dat maakte mij op dat moment even niet zoveel uit.. want die kale man met de uitstraling van een knuffelbeer bleek toch leuker te zijn dan gedacht. Waarom was me dat niet eerder opgevallen? Toen Peet wel erg ongeduldig werd namen we maar afscheid… met de eerste kus en we wisselden telefoonnummers uit. Peet vroeg zich af waarom dat zo lang moest duren…Ik zei niks.

De dag erna had Mich een dubbel feest. Feesten, feesten, feesten.. dat was de voornaamste bezigheid van Mich in die periode. Hij had een feest op een boot in Maastricht en zijn moeder gaf een feest omdat ze 60 jaar was geworden. Het viel zijn moeder op dat hij wel heel veel aan het smsen was ( ja sms-en.. whatsapp was er toen nog niet) en ze was natuurlijk wel nieuwsgierig naar waar hij zo druk mee was. Dat was ik dus.. Ook nieuwsgierig.. naar die kale man met de uitstraling van een teddybeer. Ik moest er toch achter zien te komen of hij zonder een drankje ook zo leuk was?

Op maandag spraken we af na het werk. Mich werkte toen bij het ABP, ik werkte bij Vodafone. Hij woonde in Heerlen, ik woonde in Gulpen. De zenuwen gierden door mijn lijf. Zou hij ook zo zenuwachtig zijn? Daar ben ik nooit achter gekomen, bedenk ik me nu. Was hij wel echt leuk? Wat moest ik zeggen? Wat gingen we doen? Zou het niet ongemakkelijk worden? Aanbellen hoefde niet.. want de smsjes vlogen over en weer.. hij wist al dat ik er was. Hoe slecht mijn geheugen ook is.. ik weet nog precies wat hij aan had die maandag. We begroeten elkaar en ik kreeg een rondleiding door zijn appartement dat hij met Maurice deelde. Hmm.. hij ziet er leuk uit.. gatver wat een lelijke rode gordijnen, een mooi model bank, maar waarom geel?? Hmm..hij is wel leuk.. maar heeft hij die inrichting zelf uitgekozen? haha Sorry lief! Het ijs was al snel gebroken.. we keken een filmpje.. geen flauw idee meer welke film we keken.. mijn gedachten waren niet bij de film. Mijn gedachten gingen naar de kale man met teddybeer uitstraling naast me. Hij rook goed, hij zag er lekker verzorgd uit, ik voelde me niet ongemakkelijk.. het voelde al heel snel heel vertrouwd. De vonk sloeg over… dit zou hem wel eens kunnen zijn.

Of hij het echt was.. daar heb ik een aantal weken voor nodig gehad. We hadden van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat contact met elkaar. Sms-en sms-en sms-en. We zagen elkaar vrijwel dagelijks… Ik was knetter verliefd.. maar ik wilde niet zomaar in het diepe springen.. ik wilde het zeker weten dat dit wat zou kunnen worden. Ik bleef regelmatig overnachten…heerlijk een waterbed! Maar ik was niet gemakkelijk voor hem.Hij mocht niet te dichtbij komen.. niet voordat ik zeker wist dat deze kale man met teddybeer uitstraling het echt zou kunnen zijn. Mijn logeertas ging iedere dag mee, maar bleef ook iedere keer gewoon in mijn auto staan. Ik wilde dat hij zou vragen of ik bleef, zodat ik wist dat hij dat echt wilde en zich niet verplicht voelde. Gelukkig vroeg hij dan ook of ik mijn spullen bij me had, dus kon ik iedere keer weer naar mijn auto teruggaan mijn spullen ophalen. ( hoe debiel als ik daar nu over nadenk).  En donderdag was de off day van de week. Geen idee waarom op donderdag, maar we hadden het patroon al vrij snel door. Op donderdag sloeg de paniek toe, dan wist ik het weer niet en dan kon het gewoon voorkomen dat ik zomaar besloot naar huis te gaan. Mich verbaasd achter latend. Ik wist wel wat er aan de hand was. Ik was knetter knetter knetter verliefd, maar was bang voor een teleurstelling.

Om 7 uur op mijn werk verschijnen lukte al vrij snel regelmatig niet meer.. niet als ik niet thuis geslapen hadden. Want we stonden minimaal een half uur afscheid te nemen bij de voordeur… op het moment dat onderweg naar het werk in de auto tranen van geluk over mijn wangen stroomden.. tranen van het heerlijke gevoel dat hij me bezorgde wist ik: Dit zou hem wel eens kunnen zijn en dat gevoel was duidelijk wederzijds. Mijn rem ging eraf en we gingen ervoor.

Daarna ging alles in een sneltreinvaart. Ik moest iedere keer naar Gulpen, want daar zat Dibbes mijn kat. Maar ik wilde eigenlijk helemaal niet meer naar Gulpen voor de kat. Ik wilde alleen maar bij Mich zijn. Dus al vrij snel ging Dibbes in de weekenden mee naar Heerlen zodat ik niet tussendoor naar huis hoefde.. Niet lang daarna bleef Dibbes na het weekend ook maar in Heerlen, want een kat steeds op en neer van het ene naar het andere huis vervoeren is ook zielig tenslotte ( Ahum.. sorry Maurice!).. en uiteindelijk kwam ik niet of nauwelijks nog in Gulpen. Dit was hem.. en ik wilde niet meer naar huis. Ik wilde alleen nog bij hem zijn.Ik werd voorgesteld aan Mia en Wiel en hij ging mee naar mijn ouders. Ze leken allemaal tevreden te zijn.

Binnen 5 maanden gingen we al officieel samenwonen. We gingen naar een nieuwbouw appartement op de Molenberg. Toen we meubels uit aan het zoeken waren ( Die gele bank mocht echt niet mee en die rode gordijnen al helemaal niet) waren er toevallig ook een aantal kinderen ” gezellig” aan het winkelen met hun ouders. Alles behalve gezellig dus. Voor het eerst kwamen we op het onderwerp kinderen. We zeiden allebei heel stoer dat we niet wisten of we ooit kinderen wilden. We hadden er niks mee… Toen ik mezelf dat hoorde zeggen dacht ik pas na over een kind met Mich.. een kind van ons… en ik hoorde Mich zeggen ” maar een kind van jezelf is natuurlijk anders”. We richten ons huisje in en waren helemaal happy. In die periode moest ik ivm vage klachten voor een uitstrijkje naar de gynaecoloog. Ik had al een keer een uitslag gehad die niet helemaal goed was en nu bleek mijn PAP waarde weer niet in orde en ik moest een kleine ingreep ondergaan. Op dat moment dacht ik terug aan ons gesprek tijdens het uitzoeken van de meubels. Help! Geen kinderen? Willen we echt geen kinderen? Hij zei ” een kind van jezelf is natuurlijk anders”. Wat als een kleine ingreep bij de gynaecoloog ooit een grote ingreep zou moeten worden? Wat als ik helemaal geen kinderen zou kunnen krijgen? Paniek! Natuurlijk wilde ik kinderen! En ik wilde ze dolgraag met Mich. Voorzichtig bracht ik bij thuiskomst het onderwerp ter sprake en ook Mich bleek wel een kinderwens te hebben. Uit angst voor slechte berichten in de toekomst gingen we nog een stapje harder in de sneltrein. De pil ging de deur uit. We wisten dat het goed zat, ja we wilden kinderen, we hadden allebei werk, we hadden een leuk ruim appartement, ik was bijna 28, Mich was 34. Waarom wachten? Wonder boven wonder bleek ik meteen de eerste maand zwanger te zijn. Dat was schrikken! Daar waren we niet van uit gegaan, maar wat waren we blij!! En de oma’s en opa’s minstens net zo blij.

Die zwangerschap ging uiteindelijk mis, maar we wisten het nu 200% zeker. Wij wilden papa en mama worden. Uiteindelijk werd een jaar daarna Raf geboren. Ons eerste grote wonder. Toen kwam het onderwerp ” hoeveel kinderen willen we eigenlijk”? Ook nu waren we het eens. Een tweede kind was geen must, maar wat zou een broertje of zusje voor Raf leuk zijn! En we waren heel nieuwsgierig naar een tweede kindje van ons. We gingen er weer voor en weer was het meteen raak. Toen kwam onze Zippie. Ons tweede wonder. Ons gezin was compleet!

Nu zijn we 6.5 jaar verder.. Raf bijna 8, Zip 6.5 jaar. In 2012 had Mich me al gevraagd om te trouwen. Ja dat wilde ik heel graag, maar een trouwdatum werd niet over gesproken. Er kwam vanalles ” tussen” en andere dingen hadden onze aandacht nodig. Een aantal weken geleden kwam ter sprake dat we dit jaar 10 samen zijn. Mich opperde om dat te vieren met een weekendje weg met z’n tweetjes of een feestje voor iedereen die ons dierbaar is. We besloten voor het feestje te gaan. En hoe leuk zou het zijn om dat feestje te houden op de dag dat we 10 jaar samen zijn? Eerder dit jaar hadden we het gehad over een geregistreerd partnerschap. Ik noemde het maar een geregistreerd partnerschap, want we moesten toch inmiddels een paar zaken wat beter gaan regelen? Ik wilde eigenlijk nog steeds wel heel erg graag trouwen, maar wist niet hoe hij er tegenover stond.  Van het 1 kwam het ander met dit als resultaat. Na 10 jaar samen, op de dag dat we precies 10 jaar samen zijn gaan we eindelijk trouwen!!!!! En een feestje vieren op de plek waar het 10 jaar geleden allemaal begon. Het kon niet beter. En hoe heerlijk is het dat onze mannetjes nu 6 en (bijna) 8 zijn. Ze leven helemaal mee. Dit is HET moment. Veel beter dan 4 jaar geleden. Eindelijk mag ik zijn vrouw worden, eindelijk wordt hij mijn man. We gaan weer een heerlijke nieuwe fase tegemoet. En voor mij een bijzondere bijkomstigheid. Ik mag de achternaam gaan dragen van de 3 mannen waar ik zo trots op ben en waar ik zoveel van hou.